Aktuelni premijer manjinske vlade i bivši poslanik Dritan Abazović je za deceniju svog političkog angažmana na račun svih poreskih obveznika ostvario ukupnu neto zaradu od oko 175 hiljada eura, a isto toliko je za deceniju imao neto plate i poslanik Milan Knežević, bez računanja drugih mogućih prinadležnosti, poput besplatnog goriva, auta, telefona, dnevnica, putovanja.

Abazović i Knežević spustili su ove sedmice na premijerskom satu političku retoriku na neprihvatljiv nivo, koji maltene vrijeđa bazičnu inteligenciju crnogorskog građanina. Knežević je premijeru manjinske vlade prvo postavio pitanje „A što ćemo sad?“ u okviru instituta premijerskog sata, a ovaj je odgovorio „Crna Gora mora biti zdrava!“.

Kada ih već građani papreno plaćaju, a bez da su prstom mrdnuli da predlože nova rješenja kako bi se pomoglo ugroženima u uslovima dvocifrene inflacije, rasta kovid epidemije, izvjesno slabe turističke sezone, najave energetske krize, potpuno je neprimjereno i odveć licemjerno bacati obespravljenim i osiromašenim građanima „prašinu u oči“.

U istom periodu, odnosno od 2012. godine pa do početka ove godine, onaj zaposleni u Crnoj Gori, koji je ostvarivao prosječnu neto zaradu, je mogao da prihoduje oko 60 hiljada eura, što je gotovo tri puta manji prihod od cijene neto političkog angažmana Abazovića ili Kneževića realizovanog na teret budžeta. Drugim riječima, decenija neto rada Abazovića ili Kneževića novčano je bila vrijedna kao 30 godina rada zaposlenog sa prosječnom neto zaradom.

Za istu deceniju je zaposleni u Crnoj Gori sa minimalnom zaradom u zemlji mogao da prihoduje oko 23 i po hiljade eura, što je sedam i po puta manje od plaćenog neto rada političara Abazovića ili Kneževića. Odnosno, politički angažman njih dvojice je za deceniju vrijedio novčano kao 75 godina rada zaposlenog sa minimalnom neto zaradom.

U zemlji je, zahvaljujući programu Evropa sad, minimalna neto zarada od početka ove godine uvećana na 450 eura, a prosječna zarada u zemlji je oko 710 eura. Procjene iz sindikata su da oko 60 hiljada građana ima minimalnu zaradu, a isto toliko zaposlenih prima prosječnu zaradu u zemlji.

U prvih šest mjeseci ove godine Abazović i Knežević su prihodovali još po oko 10,8 hiljada eura neto plate, što je dva i po puta više od neto sume koju je mogao da ostvari zaposleni sa prosječnom zaradom u zemlji (oko 4,2 hiljade), odnosno četiri puta više od neto primanja zaposlenog sa minimalnom zaradom u istom periodu (2,7 hiljada), a od kada se primjenjuje program Evropa sad.

Dakle, kada već ne najavljuju nova uvećanja minimalne zarade, penzija ili socijalnih davanja, ili neke oblike interventnih pomoći, najmanje što se može očekivati jeste da se Abazović i Knežević okanu politike „hljeba i humora“, jer je to najlakša i najbanalnija politika, ali je i besprizorna, posebno zbog one petine građanstva, koji su bukvalno na margini (socijalno ugroženi, penzioneri sa najnižim primanjima, nezaposleni).

Akcija za socijalnu pravdu